Mijn moeder had een hekel aan vlekken, maar ze hield van klein. En van poezen. En van mijn vader. Ik hoop dat ze in een hemeltje zonder vlekken komt, waar poezen zijn. En waar mijn vader ook is.

Guus Luijters herdenkt zijn moeder in de voor hem zo kenmerkende, kleine, intieme schetsen. Hij beschrijft een vrouw die van schoenen hield, die stopte met werken toen ze in 1940 trouwde, en een kind kreeg in oorlogstijd. Een moeder die de verbindende factor was in het leven van haar echtgenoot en hun enige zoon, en gesteld was op comfort en tijd voor zichzelf.
Luijters verweeft dierbare momenten en rauwe, soms pijnlijke herinneringen tot een herkenbare kroniek van een liefdevol leven.

‘Mooi en krachtig oerportret.’ Zin