‘Deze winter zal ze uitglijden, op een dag zal het glad zijn, moeder gaat het hondje uitlaten, ze breekt haar heup. Ze moet naar een ziekenhuis.’
F. Starik documenteert de belevenissen van zijn dementerende moeder. In korte scènes beschrijft hij hoe zij, precies zoals hij al voorvoelde, na een val in het ziekenhuis belandt en vervolgens in een verzorgingshuis wordt opgenomen. Wat volgt is een aangrijpend en toch bij vlagen hilarisch relaas over een leven als mantelzorger.

‘Persoonlijk, ontroerend en herkenbaar. *****’ AD

‘Iedereen met bejaarde ouders zal veel herkennen. Een document dat je raakt.’ GPD-kranten

‘Iedereen die iets dergelijks heeft meegemaakt zal zich erin herkennen.’ Nouveau

‘Herkenbaar en trefzeker […] Achter de afstandelijk en koel verwoorde emoties proef je warme betrokkenheid en diep verdriet.’ Nederlands Dagblad

‘Ontroerend.’ Margriet