's Middags zwem ik in de Noordzee
‘Het fascinerende van de poëzie van Wim Brands is dat die meteen dichtbij komt. Alsof je een liedje hoort dat niet meer uit je hoofd gaat – dat wéét je en dat vind je niet erg. Ieder gedicht wil je onmiddellijk opnieuw lezen, want er gebeurt iets in wat je wéér wilt meemaken, misschien wel móét meemaken. De toon is helder en ook wat het gedicht vertelt, maar er is altijd nóg iets aan de hand en daarvan kun je je onmogelijk losmaken. Het achtervolgt je zacht en geheimzinnig.’ – Thomas Verbogt Mijn liefde voor haar begon als een geloof. Ze was er op een dag, daarna volgden bedremmeld de redenen: haar licht loensende ogen, hoe ze sprak ‘Nee, ’s middags zwem ik in de Noordzee’. Hoe in dat water haar armen nauwelijks bewogen. Eenvoudig. Achteraf is alles altijd eenvoudig.
